Griftiaan

De klanken van de Eagles schallen uit m'n wekkerradio. Radio Veronica heeft weer een evergreen opgeduikeld om me te laten ontwaken. Het is 7 uur 's ochtends. Ik wrijf de slaap uit m'n ogen en richt mezelf op. Waarom was dit ook weer een hobby? Het is zaterdag 11 november en de Lingebokaal staat op het programma.

Om 8 uur heb ik met 4 andere Dreams leden afgesproken bij de vereniging. De ploeg bestaat vandaag uit Herman de Waal op slag, ondergetekende op 3, Tom Wigleven op 2 en Remco Hertgers op de boegpositie. Deze gelegenheidscombinatie wordt door de bochtige wateren van Leerdam gemanoeuvreerd door Jantien Mekking. We komen uit in de categorie HC4*.

Aangekomen in Leerdam hebben we een uur voordat de boot in het water moet. Anders dan de waarschuwingen die ik vooraf heb gehad, is het te water laten van de boten een betrekkelijk comfortabele aangelegenheid. Van meer ervaren teamgenoten hoor ik dat de organisatie verbeterd is ten opzichte van voorgaande jaren. Helemaal comfortabel wordt het echter nooit wanneer roeiers half struikelend over riemen, zich tussen de andere boten door laverend, met een C4 op de nek, een weg naar het vlot proberen te banen.

Na het oproeien begint het lange wachten. Aanvankelijk lijkt het mee te vallen met de kou, maar nadat de warmte ontwikkeld bij het oproeien zich via m'n isolerende kleding een weg naar buiten heeft gebaand, begint de kou zich meester te maken van m'n lichaam. Met verbazing kijk ik naar de boten die ons omringen. Je zou de roeiers die in korte broek en t-shirt in de koude Leerdamse wind dobberen de kost moeten geven. Terwijl ik me afvraag of kou een emotie is, begint deze grip op m'n blaas te krijgen. Op dat moment hoor ik iemand triomfantelijk zeggen “zo dat is een hele bidon vol!”, terwijl hij de urine vanuit zijn bidon in de Linge laat lopen. De gedachte om dit voorbeeld te volgen schiet door m'n hoofd. Waarom was dit ook weer een hobby?